"Ścieżki Chwały", "Barry Lyndon" oraz "Oczy szeroko zamknięte" to najlepsze filmy Kubricka, jak nie widziałeś to bierz się za nie, nie czekaj.
"Mechaniczna pomarańcza" z wiekiem traci sens, dzisiaj to jest bardziej komedia SF niż dramat.

Oczy szeroko zamknięte widziałem - bardzo dobry. Ścieżki Chwały do obejrzenia...

Mechaniczna Pomarańcza posiada jedynie śmieszne momenty, które świadczą o dramatyzmie głównie Alexa, ale nie tylko. Nie ma tu momentów, które są tylko komediowe i nic poza tym. Śmieszne sceny są niestety tylko przykrywką. Nie zgodzę się, że MP straciła czy traci sens. Moim zdaniem jest najbardziej ponadczasowym filmem Stanleya.
Polecam pewną filozoficzną interpretację. Nieco długa, ale jak byś miał czas to przeczytaj. Autor analizuje film Kubricka w odniesieniu do kilku pozycji literackich.

http://nowakrytyka.pl/spip.php?article295

Zgadzam się w pełnej rozciągliwości. MP to najlepszy najbardziej ponadczasowy i "głęboki" film Kubricka. Powiem więcej on z czasem zyskuje niż traci , obecnie nabrał takiej jakby groteskowej wymowy.

Dla ciebie może straciła sens, dla mnie pozostaje najlepszym filmem Kubricka oraz arcydziełem.

To prawda, Mechaniczna Pomarańcza jest najlepszym jego filmem i arcydziełem, a Barry Lyndon to po prostu dobry film i nic więcej. Taka historyjka bez głębszego dna.

Bynajmniej.
"Mechaniczna pomarańcza" na pewno nie jest najlepszym filmem Kubricka, nie mówię tutaj o treści bo ta na pewno jest mądra, ale chodzi o formę. Żeby film był arcydziełem musi każdy element ze sobą współgrać, "Clockwork Orange" nie wytrzymało próby czasy, jest dzisiaj śmieszne, infantylne, absurdalne, a takie nie miało być z założenia. Kubrick chciał stworzyć nie groteskowy obraz, a kontrowersyjny - co prawda taki stworzył, ale w dobie dzisiejszych kontrowersji "Mechaniczna pomarańcza" wydaje się cholernie zdziecinniała. Wizja przyszłości wg Kubricka przekroczyła granice absurdu, nie sądzę, że to był świadomy zabieg Stanleya, a po prostu krótkowzroczność. Jak na lata 70 to może ten film wydawał się kontrowersyjny, poważny, ale z biegiem czasu coraz bardziej to przypomina infantylną komedie, która chce sprawić wrażenie głębszej treści (którą film bez wątpienia ma).
Takie filmy jak "Ścieżki Chwały" czy "Full metal jacket" były znakomite zarówno pod względem formy, jak i treści i bliżej tym dziełom do arcydzieła niż śmiesznej dziś "Pomarańczy", której jak już powiedziałem, forma została dobitnie wypaczona ze zmieniającym się wokół nas kinem.

Nie wiem na czym miałaby niby polegać infantylność formy Pomarańczy. Futurystyczna wizja jest oparta na baletowej surrealistycznej konwencji i dla mnie było to oczywiste od samego początku, tzn. nikt musiał mi tłumaczyć, że to tylko przyjęta konwencja. Styl ten może się nie podobać, ale nie można twierdzić, że to jest on infantylny, skoro z założenia taki był.

Z założenia miał być infantylny? Nie sądzę, nie czytałem co prawda książki, ale sądząc po temacie jak i tym kto za film się zabrał to wykluczam taką możliwość. Infantylność wynika bardziej z faktu, że film nie wytrzymał próby czasu niż świadomego zabiegu.

Nie zrozumiałeś co napisałem. "Styl ten może się nie podobać, ale nie można twierdzić, że to jest on infantylny, skoro z założenia taki był. " - nie infantylny, bo jak napisałem na początku "Nie wiem na czym miałaby niby polegać infantylność formy Pomarańczy". Mówię, że "dziwaczna" forma została przyjęta specjalnie, aby w pewnym sensie powiązać daleką przyszłość z 18 i 19- wieczną sztuką - które to czasy właśnie kojarzą się z rajtuzami i tymi wszystkimi śmiesznymi kostiumami, które właśnie możemy oglądać w Barry Lyndon - nie bez powodu ten film został wybrany w takich czasach, bo widocznie ten właśnie pajacowaty styl fascynował Kubricka. "Dowodem" na to, że ta forma była taka z założenia jest uwielbienie dla muzyki Beethovena przez Alexa - mało prawdopodobne, aby w nowych czasach ktoś taki zachwycał się Beethovenem a nie nowoczesną muzyką elektroniczną. Dlatego właśnie w moich oczach pomysł oparty na baletowej konwencji rodem ze świata 17-19 wieku jest genialny, bo idealnie współgra z treścią, nie ma zgrzytu pomiędzy formą a tym co się dzieje w głowie głównego bohatera. Film harmonijnie układa się w całość.

zgadza sie barry lyndon to arcywybitne arcydzielo najlepszy film kubricka. odyseja gromniczna to w ogole nie film i zasluguje na JEDYNA ocene.

Też uważam, że dla Odysei tylko dyszka.

Zgadzam się w stu procentach. Uważam zewsząd uwielbianą "Odyseję kosmiczną", "Mechaniczną pomarańczę", "Lśnienie" czy "Dr Strangelove..." za filmy wielkie, również pobobała mi się (bardziej) "Lolita" i (mniej) "Full Metal Jacket" jednak cytując gombrowiczowskiego Gałkiewicza „Boże, ratuj, jak to mnie zachwyca, kiedy mnie nie zachwyca?”. W porządku, Kubrick był dobrym reżyserem, ale żaden jego film nie powalił mnie jeszcze na kolana, więc skąd to uwielbienie jego osoby? Wszystko zmieniło się wraz z seansem "Barry'ego Lyndona". Wszystko w tym filmie jest doskonałe. Arcydzieło totalne. A Kubrick wielkim reżyserem był i piszę to już bez choćby najmniejszego cienia ironii.
Pozdrawiam serdecznie.

Dla mnie o wielkości totalnej Stanleya świadczą 3 filmy - Odyseja, Mechaniczna Pomarańcza i właśnie Barry Lyndon. Myślę, że te 2 pierwsze nie "powaliły Cię na kolana" z prostego powodu. Ten pierwszy jest filmem niejako eksperymentalnym, a drugi posiada specyficzną tematykę.

kijowy ten film