Film jest z pewnością zadowalający od strony formalnej, choć może się wydać także efekciarski. Twórcy stosują bowiem całą masę filtrów wideo, kochają ukazywać piękno przyrody oraz zachody słońca, a także mają słabość do taśmy magnetofonowej. Są jednym słowem bardzo "vintage". Ten styl jakoś pasuje do amerykańskiego kina niezależnego.

Sama historia jest nieźle pomyślana. Składa się z półtoragodzinnego ciągu zabaw tytułowych postaci. Jednak nie bez powodu bohaterowie znacznie różnią się od siebie wiekiem. Osiemnastoletnia Jess niesie z przyjaźni z dwunastoletnim Mossem spore korzyści. Może odsunąć od siebie perspektywę dorosłości, czując się pewnie jako kobieta w towarzystwie faceta (właściwie chłopca) nad którym dominuje fizycznie (może mu spuścić łomot) oraz dumnie chwalić się swoimi niewielkimi doświadczeniami seksualnymi komuś kto takowych nie posiada. Ta przewaga leczy jej kompleksy, ale z czasem staje się też przeszkodą. Jak bowiem można wykorzystywać kogoś, kogo w gruncie rzeczy się lubi/kocha? Status bohaterki jest więc chwiejny, a ona ma więcej wewnętrznych problemów niż dojrzewanie oraz obleśny ojciec. Głównym tematem jej rozważań staje się poszukiwanie własnej osobowości oraz cech rozbieżnych z charakterem matki, która opuściła ją w dzieciństwie. Koszmarem jest odkrycie iż tych różnic jest niewiele...

Moss nie wydaje mi się już tak skomplikowaną postacią. To chłopiec duszący się w świecie konserwatywnych opiekunów, zmierzający raczej w stronę nauki, która gryzie się z ich religijnością. Jedyną ścianą dzielącą go od chłodnego racjonalizmu jest marzenie, iż jego rodzice zginęli, a nie opuścili go, bo to drugie wydaje się straszniejsze.

Jako iż nie ma tu nigdzie prowadzącej fabuły, możemy zamknąć się w świecie zabaw głównych bohaterów i cierpliwie odczytywać ich zachowanie. Dlatego seans odebrałem pozytywnie :)