Kler to film, który sugerował, że będzie komedią z pewnymi poważnymi akcentami. Okazało się, że jest odwrotnie. To smutny i przygnębiający film, szargający wszystkie świętości jakie Polak Katolik miał wtłaczane od dziecka do głowy - stąd te oburzenie wielu środowisk. Ale nie chodzi o kwestie wiary tylko o Kościół jako instytucję, które istnieje 2 tys. lat i zamierza istnieć kolejne i jest gotowa ponieść wszelkie koszty tego trwania, jak w sumie każde państwo. Ciągłość Kościoła to w dużej mierze ciągłość cywilizacji jaką znamy, zawsze zostaje Islam i cofniecie się do przysłowiowego średniowiecza, bo natura nie znosi próżni. Fakt - kościół ma brudne fundamenty, zbutwiałe krokwie i przetarte marmury, ale chce i jest widziany jako katedra. Reżyser wyjął te trupy w szafie poukładał w różne konfiguracje zrobił koncentrat, dodał jeszcze trochę patologi, stereotypów, swojej niechęci do dobrych ludzi z ONR i stworzył obraz Kościoła i polskiego społeczeństwa na tyle odrzucający, że widz czuje że to fikcja - no widz nie wściekle antykościelny i wściekle prokościelny. I chwała mu za to, że wyciągnął te sprawy na światło dzienne, może elegancki patyk w mrowisku mało by kto zauważył, ale wrzucony granat już tak. Porównując jak portretuje Kościół Sorrentino a jak to obsmarował Smarzowski to chciałoby się rzeczywiście dać nogę do tego Rzymu jak uczynił to jeden z bohaterów Kleru. Amen