Pierwszy film Ozu w kolorze i reżyser już na początku wykorzystuje ten fakt. Ujęcia z otwierającego "Kwiat równonocy" wesela obfitują w przepiękne, barwne kreacje z mieniącą się czerwienią suknią ślubną na czele. Gdy już nacieszymy oko stroną wizualną, poznajemy głównego bohatera filmu, Wataru. Podczas przemówienia ogłasza że cieszy się, iż czasy swatania mijają i teraz młodzi pobierają się głównie ze względu na uczucia. Sam wydaje się zawiedziony wspominając związek ze swoją żoną: traktuje ją chyba bardziej jak koleżankę, nie opisując jej jako miłości swojego życia. Ich małżeństwo zostało zaaranżowane, co tłumaczy taki stosunek. Jest, zdawać by się mogło, nowoczesnym mężczyzną, stawiającym na rozum i serce, a nie tradycje. Do czasu... Gdy nagle jego córka postanawia wyjść za mąż, za ubogiego młodzieńca, Wataru jest w szoku. Zdaje sobie wtedy sprawę, iż taki obrót spraw go przeraża, a sam wolałby wybrać potomstwu partnerów, wedle zwyczaju. Tak rodzi się wewnętrzny konflikt.

Ozu kolejny raz obrazuje starcie tradycji z nowoczesnością. Tym razem jednak polem bitwy jest nie tylko rodzinny dom bohatera, ale również jego własny umysł. To obrazuje burzę, jaką przechodziła Japonia, gdy zwyczaj swatania powoli odchodził w niepamięć. Wiara w słuszność nowego porządku, zostaje przeciwstawiona powszechnej wizji szczęścia o którym zawsze decydowali starsi.

Nie jest to już tak złożone dzieło jak "Tokijska opowieść", ale nadal satysfakcjonujące. W kolorze styl kręcenia Ozu jest jeszcze ciekawszy, a aktorzy wciąż spisują się na medal. Zaskakująca jest też duża dawka humoru.

Klasycznie polecam :)