Popieram, popieram, popieram :)

Anna nie chciała żyć, bo sama sugerowała mężowi żeby z tym skończć w momencie jak było z nią jeszcze w miarę ok i jak tłumaczyła, że później będzie jeszcze tylko gorzej. Mniej więcej 40min filmu.

bo go kochała i tak powiedziała, a gdy on ją zapytał co ona by zrobiła gdyby sytuacja było odwrotna to uniknęła odpowiedzi
wiec nie sugeruj sie na jednej scenie

To się nazywa nie zrozumieć filmu.

bo ty zrozumiałeś go inacze?? śmieszne

popieram wszystko co napisales :).

Haneke nie jest reżyserem który bohaterów usprawiedliwia lub nie. Pozostawia raczej nam, widzom, możliwość oceny zostawiając w swoich filmach wiele punktów zaczepienia. Nie mieszałbym reżysera do naszych własnych ocen.

Osobiście nie mogę się zgodzić z tezą jakoby reżyser chciał przedstawić zabicie jako akt miłości czy miłosierdzia. Motyw zabójstwa odebrałem raczej jako objaw bezsilności, braku siły, wyczerpania, być może nawet działanie nie w pełni świadome.

Czy jest to zupełnie inny Haneke niż zwykle? Przystępując do oglądania filmu, po kilku zasłyszanych opiniach jakoby był to inny Haneke, i obejrzeniu zwiastunu, spodziewałem się kina w stylu gorzkiej komedii (właściwie nie wiem czemu). Być może dlatego scena zabójstwa mnie zaskoczyła, chociaż na tle innych filmów reżysera nie powinna. Dopiero po zakończeniu filmu zdałem sobie sprawę, że to ten sam Haneke. Może mniej brutalny*, ale mimo wszystko nadal usypiający naszą czujność tylko po to by rosło w nas napięcie kiedy COŚ się stanie.

* - być może odbieram tak film jako osoba młoda, która na szczęście nie miała styczności w tego rodzaju umieraniem.

Nie znam twórczości pana Heneke, ale w tym filmie ja nie mam co oceniać, dla mnie wszystko jest jasne.
Oczywiście mogłeś odebrać zabójstwo jako bezsilność, wyczerpanie itd. Napisz tylko jak ustosunkujesz to do tytułu filmu, tak mocno wyrazistego i tak mocno kontrastującego do tego co stało się w filmie.

Nie rozumiem dlaczego utożsamiasz tytuł z jednym momentem filmu - zabójstwem. Myślę, że Haneke chciał pokazać raczej, że miłość to codzienność, bycie razem, opieka, wsparcie, walka - przecież głównie to widać w filmie. Nie możesz przecież powiedzieć, że staruszkowie się nie kochali. A może się zdarzyć tak, że jest to uczucie wyniszczające.
Zwracam uwagę, że Georges NAPRAWDĘ opiekował się żoną, dbał o nią, zwyczajnie się troszczył. Nie traktował tego tylko jako małżeńskiego obowiązku. Nie wyrzucił Anne do domu opieki, jak zepsutej zabawki. I to wszystko pewnego dna go przerosło. Nie zabił, bo kochał. Zabił bo nie miał siły. Nie zrobił tego dla Anne, tylko dla siebie.
Bo być może miłość nie jest wcale tak silnym uczuciem?

"to codzienność, bycie razem, opieka, wsparcie, walka - przecież głównie to widać w filmie"
zgadzam się z Tobą w 100%, tylko właśnie to zabójstwo było upadkiem miłości, do tego zdarzenia Georges zajmował się żoną w sposób robiący wrażenie, widać było jego troskę, jego zaangażowanie. Zgadzam się również, że to go przerosło bo pojawił się już wcześniej moment słabości, gdy uderzył ją w twarz. Jeżeli możesz to popatrz na to z drugiej strony, przedstawione wielkie uczucie,wielka miłość, każdy widz traktował Georges'a jako bohatera, i późnij wielu widzów mając przed oczami jego dobroć potrafi zrozumieć,wybaczyć, zaakceptować taki czyn jako wyraz uczucia.

mimo wszystko nie uważam, żeby był to chytry zabieg reżysera mówiącego: "tak, należy ten czyn usprawiedliwić". Nie. To czy traktujemy zabójstwo w ten czy inny sposób, to już nasza wewnętrzna ocena. Haneke przedstawił nam tylko fakty, samą historię, opowieść. Nam stawia raczej pytanie, czy to jeszcze miłość. Ale sam nie daje odpowiedzi.

Tak, zgodzę się z Tobą, że wielu ludzi będzie potrafiło zrozumieć Georgesa i nazwie zabójstwo aktem miłości. Zgodzę się, że reżyser pozwolił na taką interpretację. Ale to już nasza - widzów - ocena i nie mogę się zgodzić, że jest ona narzucona przez Hanekego. Haneke poprowadził nas przez historię o śmierci bliskiej osoby i zostawił nas na skrzyżowaniu. Gdzie pójdziemy dalej, to już nasz wybór.

swoją drogą jestem bardzo ciekawy opinii osób, które miały do czynienia z takim dramatem.

Dramaty jak ten, mają miejsce nieustannie w ludzkim życiu. Wspołczesna medycyna daje możliwości podtrzymywania życia w przypadku wielu chorób, lecz nie pozwala ich wyleczyć. Nowotwór, wylew, czy inne choroby, które zmieniają ludzkie życie w oczekiwanie na śmierć, dotyczą wielu osób. Choroba oddziałuje destrukcyjnie nie tylko na chorego, ale także całą rodzinę. Wyniszcza powoli, zabijając nadzieję, która jest czynnikiem podtrzymującym nas przy życiu. W mojej rodzinie dramat wywołany wylewem mojego dziadka, trwa od dwóch lat. Lekarze nie dawali mu szans na przeżycie, lecz moja babcia nie godziła się z utratą ukochanego męża. W tej historii istotnym elementem jest właśnie miłość, która łączyła tych dwoje. Dziadek był sparaliżowany po prawej stronie ciała, a brak reakcji na bodźce wskazywał na znaczące zmiany w mózgu. Rehabilitacja jest niezwykle kosztowna, nie mówiąc już o opiece specjalisty, która była wymagana przynajmniej kilka razy w tygodniu. Cała rodzina starała się wspomóc finansowo babcię, lecz kryzys dotknął większość członków rodziny. Babcia zdecydowała się opiekować ukochanym, podobnie jak bohater filmu. Widok najbliższego człowieka, który w niczym nie przypomina tak dobrze znanej osoby jest niezwykle trudny. Brak efektów pracy jest dołujący i daje poczucie nieprzemijającej bezradności. Babcia, podobnie jak bohater, w pewnym momencie zaczęła się złościć na dziadka, obwiniając go za zaistniałą sytuację. Rękoczyny także miały miejsce i nie były dowodem szaleństwa lecz właśnie wyrazem tej bezsilności. W pewnym sensie rozumiem, czyn głównego bohatera filmu, który udusił żonę. Gdyby nie wsparcie naszej rodziny, nie wiem czy babcia nie porwała się na podobny czyn. Człowiek jest zbyt słaby, by znosić widok cierpienia ukochanej osoby. Właśnie owo "szaleństwo" bohatera jest, w mojej opinii, dowodem miłości. Morderstwo i samobójstwo ukazuje niemożność egzystowania bez drugiej połówki.

Właśnie propos tego uderzenia w twarz. Wg mnie nie wyglądał wtedy na poruszonego tym, że ją uderzył przez co miałam wrażenie, że nie wydarzyło się to wtedy pierwszy raz. Przykuła moją uwagę ta scena oraz początkowa kiedy Ona mówi Jemu, że potrafił być potworem (czy coś w ten deseń).

Możliwe, że rozumiem to zupełnie na opak, ale pozwoliłam sobie na taką interpretację, że on od początku ich związku miał skłonności do dominacji i może stosowania przemocy. Być może jej chorobę znosił tak dzielnie (do czasu oczywiście) też dlatego, że świetnie odnalazł się w tej sytuacji? Teraz on mógł być górą, mógł decydować o wszystkim. Nie twierdzę, że jej nie kochał. Mógł ją kochać, ale jednocześnie być takim...małym tyranem.
Bardzo ciekawi mnie czy ktoś z Was jeszcze zwrócił uwagę na ten wątek i o tym pomyślał

hm... osobiście nie odpowiada mi ten punkt widzenia, ale spostrzeżenie bardzo ciekawe. mimo wszystko ciągnąć Twój punkt widzenia, można by się zastanawiać czy w Georgesie nie drzemała jakaś frustracja. O ile dobrze pamiętam, to Anne była spełnioną nauczycielką muzyki, a on? Kim on był?

ale tak jak pisałem, dla mnie to już jest naciąganie :)

Ja również nie odebrałem, jakoby reżyser chciał przedstawić zabicie jako akt miłości czy miłosierdzia. Nie zgadzam sie również z większością wypowiadających się tu osób, że film jest pochwałą i zachętą do eutanazji. Ja odebrałem go prost przeciwnie. Po dwugodzinnej dawce serwowania widzom obrazu miłości, poświęcenia i trudów ocena zakończenia jest jednoznaczna i to słowo pada na forum z obu stron: morderstwo. Bo w istocie tym jest eutanazja. I po seansie pozostaje niesmak, a nie poczucie, że eutanazja jest wyjściem z sytuacji (Abstahując całkowicie od jej (nie)słuszności. Nie oceniam jej samej, jedynie sposób ukazania jej w filmie.)
W każdym razie reżyser pozostawia ocenę widzom.
Warto też zastanowić się, czy Georg był w pełni świadomy, co robi. Im bliżej końca tym bardziej wydawało mi się, że z nim gorzej i postępuje się u niego demencja starcza abo początki choroby umysłowej. Oczywiście to go nie tłumaczy do końca, ale zarzucany mu "akt miłosierdzia" względem żony może nie był świadomy i przemyślany?

Miłość to tytuł prowokacyjny. Reżyser nie chce nam wmówić że zabójstwo to akt miłości, sugeruje jedynie że według bohatera była to decyzja ciężka, ale na ten moment słuszna. Ty możesz to zinterpretować dowolnie.

Właśnie to miałem dopisać, że tytuł to prowokacja do myślenia, co jest miłością.