Obawiałem się, że ta produkcja może mnie zmęczyć jak wielu - póki co - zbyt ambitnych dla mnie twórcow takich jak Fellini, czy niektóre filmy Bergmana (chociaż muszę zaznaczyć, że Jesienną sonatę oglądało mi się z przyjemnością ). No cóż, Mroczny przedmiot pożądania na tyle mi się spodobał, że planuję kolejne seanse z Bunuelem, tylko dlaczego tak ciężko jest dorwać jego niektóre produkcje jak np. Viridianę. Prawdę mówiąc spodziewałem się czegoś trochę innego, czegoś z nagromadzeniem surrealizmu na miarę Mulholland Drive, ale to co otrzymałem też w pełni mnie usatysfakcjonowało. Reżyser miał świetny pomysł, na to by jedną postać zagrały dwie aktorki, dzięki temu to, co chce przekazać jest jeszcze czytelniejsze i niemalże perfekcyjnie oddaje dwoistość natury kobiety, jedna Conchita jest odzwierciedleniem marzeń głównego bohatera, druga jego przekleństwem. Obawiałem się trochę, że ten film to będzie jakaś szowinistyczna manifestacja, ale na szczęście reżyser i jednocześnie scenarzysta okazał się być cholernie inteligentnym człowiekiem i dzięki niemu całą historię można odebrać na wiele sposobów. Każdy dostał po nosie. Można pokusić się o stwierdzenie, że kobiety tylko uwodzą i pastwią się nad mężczyznami, mężczyznom zależy tylko na seksie i tutaj na myśl mi przychodzi przekomiczna scena, gdy Mathieu - stary przedstawiciel arystokracji - przychodzi do łóżka Conchity i za wszelką cenę próbuje ją przekonać do drobnych figli i gdy prawie osiąga swój cel... hm hm hm Dosłownie, aż współczułem temu człowiekowi, za co go takie katorgi spotkały, ale z drugiej strony zasłużył sobie na to. Oczywiście Bunuel nie byłby sobą, gdyby nie skrytykował klasy wyższej i kościoła, ale ten drugi nie obrywa aż w takim stopniu, nie chcę się rozpisywać na ten temat, żeby nikomu nie spoilerować. Sam film ogląda się z wielką przyjemnością, dawno nie widziałem produkcji tak nasyconej delikatnym erotyzmem i jednocześnie tak inteligentnie zrobionej, chociaż w pewnym momencie Mroczny przedmiot pożądania trochę przynudza, ale na szczęście nie jest to długi moment, a sama końcówka jest poprostu kapitalna i aż budzi zachwyt. Technicznie fajerwerków nie ma, zdjęcia okej, muzyki prawie w ogóle nie ma, ale to nie przeszkadza, można się w pełni skupić na genialnym scenariuszu i już teraz planuję seans z kolejny filmem Bunuela, tylko czemu do cholery jasnej tak ciężko cokolwiek jego w Polsce zdobyć :/ Daję mocne 8/10.