Werner Herzog podejmuje się wyprawy na Biegun Południowy, aby tam przyjrzeć się z bliska niesamowitościom budzącego fascynację, ale i trwogę, antarktycznego świata. Majestat surowej natury zderza z ludzka aktywnością w tym rejonie. Jego rozmówcy to w większości tak lubiani przez tego reżysera dziwacy, uciekinierzy od świata i cywilizacji, "wygnańcy" z własnego wyboru. Historia każdego z nich jest w zasadzie w równej mierze zajmująca. Najwspanialsze jednak są tu oczywiście zdjęcia mroźnych krajobrazów. Miejscami naprawdę widz czuje się, jakby znalazł się na krańcu świata - dalej już nic nie ma, a wokół panuje niezwykła, mistyczna wręcz aura osamotnienia, która tak sprzyja kontemplacji. Jedyny problem, jaki miałem w związku z tym obrazem, to odautorski komentarz Herzoga płynący z offu - miejscami chyba zbyt obszerny. Poza tym, niemiecki reżyser, o czym już zdążyłem zapomnieć, mówi po angielsku ze strasznym akcentem. Oczywiście, w trakcie seansu, idzie się przyzwyczaić, więc koniec końców nie jest to wcale tak duży mankament. A te obrazy ze skutej lodem krainy pustki - cudowne i warte kazdej ceny.