Ozu zaraził się depresją wdychając tokijskie powietrze. Już w jego poprzednim filmie metropolia została ukazana jako monstrum niszczące tradycyjne wartości. Tutaj jest jeszcze gorzej. Młode małżeństwo po stracie dziecka nie odnajduje wsparcia w samych sobie. Ucieczką w zapomnienie dla mężczyzny okazuje się szereg atrakcji jakie daje miasto. Wraca coraz później do domu, bo przesiaduje z przyjaciółmi w barach pijąc, a w końcu wdaje się w romans z koleżanką. Jego żona popada tymczasem w coraz większy smutek, mimo że wszyscy zapewniają ją: "to normalne, mężowie czasem skaczą w bok, ale należy im wybaczyć". Cóż z takich rad, gdy dawne uczucie powoli umiera.

Wszyscy przyzwyczajeni do lekkości i harmonii filmów tego reżysera będą zaskoczeni. Klimat jaki osiąga tutaj jest porównywalny do tego obecnego w "Milczeniu" Bergmana. Ponura atmosfera towarzyszy obrazom rozkładającej się miłości. Nie był na to przygotowany Kojun Saitô, który oprawił dzieło pełnymi nadziei kompozycjami. Przez pierwszą godzinę są one nie na miejscu, bo bohater grany przez Ryo Ikebe reprezentuje osobę bez przyszłości, stanowiącą trybik korporacyjnej machiny, który wolny czas potrafi jedynie marnować.

Muszę powiedzieć iż Ozu w takim wydaniu bardzo mi odpowiada. Nie tylko kolejny raz prowadzi mediacje między starym, a nowym, ale również silnie oddziałuje negatywnymi emocjami na widzów. Niestety w ostatnich minutach zdaje się banalizować nawał problemów. Taka droga niezbyt komponuje się z dziełem, które winno zakończyć się apokalipsą. Optymizm jakim emanuje ostatnie pół godziny zupełnie mnie odrzucił. Gdyby nie on, powstałoby film na poziomie "Tokijskiej opowieści"...