Urodzony 12.12.1903 w Tokio, zmarł tamże równe 60 lat później; japoński reżyser i scenarzysta. Ku rozczarowaniu rodziny o tradycjach kupieckich, rzucił w 1923 studia w Uniwersytecie Waseda i rozpoczął praktykę w Shochiku. Debiutancki film dokończył za niego kolega, ale wkrótce Ozu zdobył powodzenie, realizując odpowiedniki amerykańskich filmów rozrywkowych( w pierwszym okresie głównie burleski) i komedie shomin-geki z życia młodych tokijczyków: ujmował widzów tym, co decydowało o jego osobowości, a co szczególnie cenione w Japonii-pogodnym zrównoważeniem i świadomym ograniczaniem się do wnikliwie obserwowanego kręgu spraw codziennych.. Renomę czołowego reżysera uzyskał już na początku lat 30 gdy zaczął kręcić dłuższe filmy-od „Tokijskiego chóru”, a zwłaszcza po refleksyjnych komediach: „Co z tego, że się urodziłem”, „Nastrój chwili”, „Opowieść o trzcinie na wietrze”, które uznano w trzech kolejnych latach za najlepsze krajowe dokonania. Najważniejsze filmy z tego okresu zachowały się, ale większość(ponad20) uległa zniszczeniu. Pierwszy fil dźwiękowy Ozu „Jedyny syn” dał początek ostatecznemu ukształtowaniu jego kręgu tematycznego i gatunkowego(dramaty psychologiczne opisujące relacje wewnątrzrodzinne), wykładni myślowej właściwej dla buddyzmu zen(akceptacja cyklu życia, dążenie poprzez przeciwstawienia i dysproporcje do wyciszonej harmonii, pozycji kamery, ale przeciw ujęciami nie w klasycznej półprzestrzeni, lecz w pełnej przestrzeni wokół postaci. Co pociągało modelowanie postaci podobnie jak u R. Bressona; brak montażowych środków interpunkcyjnych; skąpa fabuła, bardzo mała amplituda dramaturgiczna i względnie oszczędny dialog). Utrwaliła się też wtedy obecność w ekipie Ozu stałych współpracowników ( operator Yuharu Atsuda, aktor Ch. Ryu, scenarzyści Kogo Noda i Tadao Ikeda). Lata II w.św. znacznie zmniejszyły aktywność Ozu (najpierw był żołnierzem w Chinach), potem w informacyjnych służbach w Singapurze, gdzie trafił do niewoli), choć wtedy także nakręcił wybitny film „Ojciec”; do końca lat 40 jednak aż do śmierci (nowotwór) zajmował w kraju pierwsze miejsce jako reżyser o najbardziej narodowym charakterze, tworząc swe koronne dzieła o przemijaniu, zanikaniu tradycji, opuszczaniu rodziców przez dzieci: „Późną wiosnę”, „Smak jesiennej sajry”, „Późną jesień”, a nade wszystko „Tokijską opowieść”. Był pierwszym filmowcem powołanym do Japońskiej Akademii Literatury i Sztuki. Autor jednej z monografii książkowych Ozu Kazuo Inoue, zrealizował o nim biograficzny film dokumentalny „Co z tego, że żyłem” (1983); W. Wenders poświęcił mu esej filmowy „Tokio-ga” (1985) .